ტკივილი, რომელსაც რობოტები ვერასდროს იგრძნობენ
სულის შემძვრელი, გულ-მუცელის გამყინავი ტკივილი.
ტკივილი, რომელიც თავიდან ფეხებამდე ტალღებად გივლის და ყოველ უჯრედს ნემსებად ერჭობა.
ტკივილი, რომელიც თავს არ განებებს.
ტკივლი, რომელმაც პარაზიტივით დაიბუდა სხეულში და შენი ნაწილი გახდა.
ტკივილი
ბევრი
ბევრი
ბევრი
ბევრი
ბევრი
ბევრი
ბევრი
ბევრი
ტკივილი
გიხუთავს ყოველდღე სულს.
ყოველ წუთს,
ყოველ წამს,
ყოველთვის, როცა ფიქრობ.
ყოველთვის, როცა ცდილობ, იყო ადამიანი და არა რობოტი.
Will the pain ever end?
I wanna be numb and not feel anything…
And still, I don’t want to feel nothing at all…
Nothing’s ever enough…
No one’s there to help…
So, just go on piercing through my soul,
go on making me bleed,
go on driving me insane,
go on tearing my heart out and eating the pieces,
continue the torture until there’s nothing left…
At least one of us can be happy.
Lucky Pain…
Never wanted to be an easy victim…
Never wanted to feel like nothing…
Never wanted to hate the sunshine…
Never wanted to feel pain…
Guess dreams don’t come true
Lock me up on the island of dreams and never let me out…
ოცნებები უინტერნეტობისას, ბაყაყების ორკესტრის თანხლებით
ვუყურებ, ვისმენ და უბრალოდ შევიგრძნობ.
რას?
თბილისის ზღვას.
თბილისის ზღვაზე უთვალავ ნათურას, წყალში რომ ირეკლებიან და გისოსებს გვანან… განწყობის თეორიაა, ვცხოვრობ გალიაში – ვხედავ გისოსებს…
მესმის ბაყაყების ყიყინი, გვერდით და მიზის, რომელსაც ვეხუტები, მის სითბოს ვგრძნობ და ბაყაყების ორკესტრს ვუსმენ შორიდან… ნეტა რა აყიყინებთ ღამის 5 საათზე? რამე უხარიათ? წუხან? უყვართ? სძულთ?
მზის ენერგიით დამუხტული პატარა ნათურები მორცხვად ციმციმებენ სახლის წინ… მთებს იქით კი ჰაერში გამოკიდებული შუქები , მათაც თითქოს რაღაცის ერიდებათ…
საოცარი შეგრძნებაა… საოცარი ადგილი. უცნაური აურა, თითქოს სუფთა, შეურყვნელი, უცოდველი.
ცხოვრებაში რამდენჯერ მიძებნია წმინდა, შეურყვნელი ადამიანები… ადამიანები, რომელთაც ადამიანთა სიკეთის ჯერ კიდევ სჯერათ… ისე, როგორც ბავშვებს თოვლის ბაბუის. როგორ მდომებია, რომ ამ ადამიანებმა ერთ მშვენიერ დღეს არ გაიღვიძონ და არ გაიგონ, რომ ის არ არსებობს… რატომ არ არსებობს? ყველაფერი არსებობს, რისიც გვჯერა… დაჯერებაა პრობლემა – ხომ ვერ იტყვი უცებ, ამის მინდა მჯეროდეს და მართლა დაიჯერო?
აი ასე, ვსხედვართ თბილისის ზღვაზე და ვჯვამთ სიბრძნეებს… ვწუწუნებ ჩემს „შინაგან ტორმუზზე“, რომელიც თავისუფლების საშუალებას არ მაძლევს… ვწუწუნებთ ანგარებაზე, ვწუწუნებთ უნდობლობაზე და ვნანობთ, რომ ადამიანებს გულს ვუშლით, რადგან მათი ცუდი ბუნებიდან გამომდინარე, მხოლოდ ამ ცოდნის ჩვენივე საზიანოდ შემობრუნების იმედი გვაქვს…
გვაინტერესებს, რატომ არ ლაპარაკობენ სხვები საკუთარ თავზე, საკუთარ შეგრძნებებზე, საკუთარ ოცნეებზე?
დღეს დავუსვი ერთ ადამიანს ეს შეკითხვა და მიპასუხა, ძირითადად ძილზე ვიცნებობო…
რატომ ავიწყდებათ მოზრდილებს ოცნება? ავიწყდებათ, რომ ცხოვრება ლამაზი შეიძლება იყოს…
აღარ ოცნებობენ საყვარელ ადამიანთან ერთად თბილისის ზღვაზე ჯდომაზე და მძინარე ქალაქის ყურებაზე…
აღარ ოცნებობენ მწვანე ბალახზე წამოწოლაზე, ვინმესთან ჩახუტებაზე და უბრალოდ მთვარის სილამაზით ტკბობაზე…
აღარ ოცნებობენ ნაყინის პლანეტაზე, ცოცხით ფრენაზე, სითბოზე, ვიღაცის თვალებში სამყაროს დანახვაზე… ვერ წარმოუდგენიათ, რომ ბედნიერი მხოლოდ იმიტომ შეიძლება იყო, რომ დღეს მზე ანათებს და სულს გითბობს.
ვერ წარმოუდგენიათ ან ამაზე ფიქრი დაავიწყდათ. იმდენად მოსაწყენი გახდა ცხოვრება, ყალბი ურთიერთობები, მატერიალურზე ოცნება, რომ ოცნებებისთვს ადგილი არაა.
ასეთები არიან ყველანი, ბორკილდადებულნი და ჩაკეტილნი!
სიჩუმეს თვითმფრინავის ხმა არღვევს… რამდენი ადამიანი მიფრინავს ახლა ამ დაწყევლილი ადგილიდან? ადგილიდან, სადაც ოცნება დაავიწყდათ? თუმცა, არც სხვაგან მეგულებიან მეოცნებენი… მათ ხომ სასტიკად უსწორდებათ ცხოვრება? ოცნებებს დანგრევა უწერიათ მხოლოდ. ასე გვასწალიან სკოლაში, ასე გვასწავლიან მშობლები, ასე გვასწავლიან მეგობრები. რატომ უნდა იოცნებო შეუძლებელზე?
მარტო იმიტომ, რომ წამით ამ ოცნების ნაწილი ხდები და ბედნიერი ხარ.
მხოლოდ ამიტომ…
მარცხნივ, მთების თავზე ცას სითეთრე შეეპარა… უკვე თენდება, ხვალ – არა, უკვე დღეს – რამდენი საქმეა გასაკეთებელი, რამდენი წვრილმანი სადარდებელი და რამდენი სიყალბე მოსათმენი…
მინდა რომ ეს წამი უსასრულოდ გაგრძელდეს…
კიდევ მეოცნებე ადამიანი მინდა…
მინდა, მასთან ერთად გავფრინდე…
არ მაკმაყოფილებს ეს სამყარო…
სხვა სამყაროში მინდა…
მინდა…
მზიან განზომილებაში გავფრინდეთ
მოგისმენია ისეთი თბილი სიმღერა, სივრცეში რო გატივტივებს და დღეს გიხალისებს?
ეს ასეთი სიმღერაა.
სიმღერა რომ დღე იყოს, ეს სიმღერა მზიანი დღე იქნებოდა.
ჩემმა დამ აღმომაჩენინა ჩემს კოლექციაში და ძალიან შემიყვარდა.
ფონს უნდა მოუსმინო, დახუჭო თვალები და გაფრინდე…
Sun Summer Sun
I won’t be long…
Everything’s in a permanent
State of flux
Enjoy yourself
To the full.
We are obsessed
With transitory pictures
Out of sight
Out of mind.
Mind the wind, my love
The path to
salvation is tough
ურთიერთობა-ნარკოტიკი და “ლომკა” სკაიპში
ვაღიარებ, ადამიანებთან ურთიერთობა ჩემთვის ნარკოტიკია.
ადამიანები, რომელთაც ვუახლოვდები და ყველანაირ თემაზე ველაპარაკები, ჩემთვის ჰაერივით საჭირო ხდებიან ხოლმე.
მინდა, ყოველდღე საათობით ველაპარაკო.
ზოგჯერ ლაპარაკის დამთავრების შემდეგ გონებაში ისევ ვაგრძელებ მათთან საუბარს.
თავბრუ მეხვევა და მთელი დღეები სხვაზე ვერაფერზე ვფიქრობ.
მჭირდებიან ადამიანები.
მათ გარეშე თავს არარაობად ვგრძნობ და ჯადოსნურ ციხესიმაგრეში ვეძებ თავშესაფარს.
ვირტუალური ურთიერთობა გაცილებით უფრო თავისუფალს მხდის და ისეთ რაღაცეებს მაფქვევინებს, რასაც პირისპირ არავის ვეტყოდი.
დიდი ხნის ნაცნობებთანაც კი სკაიპში დამიწყია ახლო ურთიერთობა გაცნობიდან კარგა ხნის შემდეგ.
ასეა ყოველთვის – მორიგი სკაიპი-კაიფი და მის გარეშე კი საშინელი “ლომკა” – მთელი დღეები გულის ფრიალი და ჰიპერაქტიული მომენტებისა დეპრესიის დღეში 15-ჯერ მონაცვლეობა.
სასაცილო ისაა, რომ ეს “საშინელებაც” მიყვარს.
მიყვარს, იმიტომ რომ თავს ადამიანად მაგრძნობინებს.
ვგრძნობ, რომ ცოცხალი ვარ.
ჰაერში გამოკიდებული, მაგრამ ცოცხალი.
ემოციებზე ვკაიფობ. ფრენა მიყვარს.
ბრახ! რეალობა…
დამეთანხმებით, რაც არ უნდა საინტერესო იყოს ეს საუბრები, თუ ადამიანი ემოციურად involved არაა, მისთვის ეს მოსაბეზრებელი და ძნელად ასატანი შეიძლება გახდეს.
მითუმეტეს, როცა ამ ადამიანს ყველაფერი იოლად ბეზრდება.
ხედავ, რომ საათობით გელაპარაკება – თუ მისწერ.
აშკარად მოსწონს – თითქოს.
თითქოს…
მაგრამ პირველი თვითონ არ გწერს არასდროს.
და გიჩნდება კითხვა – იქნებ თავს აბეზრებ?
იქნებ საერთოდ არ უნდა ლაპარაკი და უბრალოდ გულს არ გტკენს?
იქნებ…
ამიტომ ზიხარ და უყურებ, როგორაა შემოსული სკაიპში და მაინც არ წერ…
ბოლო 10 ლაპარაკისას შენ არ მისწერე? ახლა იქნებ მან მოგწეროს?
მარტო ეს არ გაკავებს, არც ნარკოტიკის მიჩვევა გინდა – მერე ისეთი სასიამოვნო აღარაა და ახალი საინტერესო ადამიანის მოძებნა გიწევს, რაც არც ისე ადვილია.
ზიხარ და ლომკა გტანჯავს.
გულ-მუცელის მწველი, თავბრუდამხვევი, ხელების ამაკანკალებელი ლომკა.
როგორ მინდა კაიფში გატარებული კიდევ ერთი საღამო.
რაც არ გკლავს, გაძლიერებსო და იქნებ ამ ნარკოტიკის ზეგავლენიდანაც მოვახერხო გაძლიერებულმა გამოსვლა.
იქნებ…
Alohomora!
გამარჯობა ნოლებისა და ერთების კომბინაციავ, ბლოგი რომ გქვია,
შენს ცხოვრებაში დამდგარა ოდესმე დრო, როცა მიმხვდარხარ, რომ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლება, მოგბეზრებია გარშემომყოფნი? გინატრია, სრულიად ახალ ადგილას მოხვედრილიყავი უცხო ხალხში და ყველაფერი ხელახლა დაგეწყო?
ასეთი ეტაპი მაქვს ახლა და არ ვიცი საით წავიდე, ვის მივადგე…
უამრავი აზრი მომდის თავში და საით წავიღო აღარ ვიცი… რატომაც არ დავწერო? მერე რა, რომ არც მაღალფარდოვანი სიტყვების შერჩევა მეხერხება და არც განსაკუთრებული კრეატიულობით გამოვირჩევი?
ეს აზრების გამოთქმას მოწყურებული ადამიანის ბლოგია…
სახელს რაც შეეხება, ლურჯი ჩემი საყვარელი ფერია, kittie კი დიდი ხნის წინ მეგობარმა შემარქვა…
ლუმოს!
P.S. ეს ჯადოქარის ბლოგიცაა და მხოლოდ ჯადოსნური ჯოხის შუქზე ჩანს, ამიტომ უმისოდ აქ შემოსვლას არც აქვს აზრი…
ჯადოსნური ციხესიმაგრე 