ოცნებები უინტერნეტობისას, ბაყაყების ორკესტრის თანხლებით
ვუყურებ, ვისმენ და უბრალოდ შევიგრძნობ.
რას?
თბილისის ზღვას.
თბილისის ზღვაზე უთვალავ ნათურას, წყალში რომ ირეკლებიან და გისოსებს გვანან… განწყობის თეორიაა, ვცხოვრობ გალიაში – ვხედავ გისოსებს…
მესმის ბაყაყების ყიყინი, გვერდით და მიზის, რომელსაც ვეხუტები, მის სითბოს ვგრძნობ და ბაყაყების ორკესტრს ვუსმენ შორიდან… ნეტა რა აყიყინებთ ღამის 5 საათზე? რამე უხარიათ? წუხან? უყვართ? სძულთ?
მზის ენერგიით დამუხტული პატარა ნათურები მორცხვად ციმციმებენ სახლის წინ… მთებს იქით კი ჰაერში გამოკიდებული შუქები , მათაც თითქოს რაღაცის ერიდებათ…
საოცარი შეგრძნებაა… საოცარი ადგილი. უცნაური აურა, თითქოს სუფთა, შეურყვნელი, უცოდველი.
ცხოვრებაში რამდენჯერ მიძებნია წმინდა, შეურყვნელი ადამიანები… ადამიანები, რომელთაც ადამიანთა სიკეთის ჯერ კიდევ სჯერათ… ისე, როგორც ბავშვებს თოვლის ბაბუის. როგორ მდომებია, რომ ამ ადამიანებმა ერთ მშვენიერ დღეს არ გაიღვიძონ და არ გაიგონ, რომ ის არ არსებობს… რატომ არ არსებობს? ყველაფერი არსებობს, რისიც გვჯერა… დაჯერებაა პრობლემა – ხომ ვერ იტყვი უცებ, ამის მინდა მჯეროდეს და მართლა დაიჯერო?
აი ასე, ვსხედვართ თბილისის ზღვაზე და ვჯვამთ სიბრძნეებს… ვწუწუნებ ჩემს „შინაგან ტორმუზზე“, რომელიც თავისუფლების საშუალებას არ მაძლევს… ვწუწუნებთ ანგარებაზე, ვწუწუნებთ უნდობლობაზე და ვნანობთ, რომ ადამიანებს გულს ვუშლით, რადგან მათი ცუდი ბუნებიდან გამომდინარე, მხოლოდ ამ ცოდნის ჩვენივე საზიანოდ შემობრუნების იმედი გვაქვს…
გვაინტერესებს, რატომ არ ლაპარაკობენ სხვები საკუთარ თავზე, საკუთარ შეგრძნებებზე, საკუთარ ოცნეებზე?
დღეს დავუსვი ერთ ადამიანს ეს შეკითხვა და მიპასუხა, ძირითადად ძილზე ვიცნებობო…
რატომ ავიწყდებათ მოზრდილებს ოცნება? ავიწყდებათ, რომ ცხოვრება ლამაზი შეიძლება იყოს…
აღარ ოცნებობენ საყვარელ ადამიანთან ერთად თბილისის ზღვაზე ჯდომაზე და მძინარე ქალაქის ყურებაზე…
აღარ ოცნებობენ მწვანე ბალახზე წამოწოლაზე, ვინმესთან ჩახუტებაზე და უბრალოდ მთვარის სილამაზით ტკბობაზე…
აღარ ოცნებობენ ნაყინის პლანეტაზე, ცოცხით ფრენაზე, სითბოზე, ვიღაცის თვალებში სამყაროს დანახვაზე… ვერ წარმოუდგენიათ, რომ ბედნიერი მხოლოდ იმიტომ შეიძლება იყო, რომ დღეს მზე ანათებს და სულს გითბობს.
ვერ წარმოუდგენიათ ან ამაზე ფიქრი დაავიწყდათ. იმდენად მოსაწყენი გახდა ცხოვრება, ყალბი ურთიერთობები, მატერიალურზე ოცნება, რომ ოცნებებისთვს ადგილი არაა.
ასეთები არიან ყველანი, ბორკილდადებულნი და ჩაკეტილნი!
სიჩუმეს თვითმფრინავის ხმა არღვევს… რამდენი ადამიანი მიფრინავს ახლა ამ დაწყევლილი ადგილიდან? ადგილიდან, სადაც ოცნება დაავიწყდათ? თუმცა, არც სხვაგან მეგულებიან მეოცნებენი… მათ ხომ სასტიკად უსწორდებათ ცხოვრება? ოცნებებს დანგრევა უწერიათ მხოლოდ. ასე გვასწალიან სკოლაში, ასე გვასწავლიან მშობლები, ასე გვასწავლიან მეგობრები. რატომ უნდა იოცნებო შეუძლებელზე?
მარტო იმიტომ, რომ წამით ამ ოცნების ნაწილი ხდები და ბედნიერი ხარ.
მხოლოდ ამიტომ…
მარცხნივ, მთების თავზე ცას სითეთრე შეეპარა… უკვე თენდება, ხვალ – არა, უკვე დღეს – რამდენი საქმეა გასაკეთებელი, რამდენი წვრილმანი სადარდებელი და რამდენი სიყალბე მოსათმენი…
მინდა რომ ეს წამი უსასრულოდ გაგრძელდეს…
კიდევ მეოცნებე ადამიანი მინდა…
მინდა, მასთან ერთად გავფრინდე…
არ მაკმაყოფილებს ეს სამყარო…
სხვა სამყაროში მინდა…
მინდა…
ვერიტაზერუმი უნდა დავლიო
(მაგლების საყურადღებოდ: ვერიტაზერუმი სიმართლის ელექსირია)
ამ წუთას მივხვდი, რამსისქე კედელი მაქვს გარშემო შემოვლებული.
ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ენა და ამ შემთხვევაში თითები მაქვს დატყვევებული. ხმის ამოღებაში და ტექსტის აკრეფაში რაღაც უხილავი ძალა მიშლის ხელს.
საერთოდ გალიაში ვცხოვრობ, მაგრამ ამაზე სხვა დროს.
ჩემი ერთ-ერთი მიზანი თავისუფლების მიღწევაა, მაგრამ ამისთვის თვითონ უნდა ვიყო ჯერ თავისუფალი და ტვინის გალიიდან გამოვიდე.
რეალურ ცხოვრებაში ეს ალბათ საშიშია, მაგრამ ვირტუალურად მაინც…
ჩემი ვინაობა ხომ თითქმის არავინ იცის… ან რომც იცოდეს, რა?
რისი მეშინია?
მგონი შიშის გასაქრობადაც მჭირდება რაიმე ელექსირის დალევა. ნახევარპრინცის წიგნს ჩავუჯდები…
მორიგი მაგიური სიმღერა ტივტივებს საფიქრელას ზედაპირზე:
It is the fear that drives you mad
It is the fear that makes you blind
It is the fear that keeps you sad
It is the fear that kills your mind
ეს პოსტი თვითშთაგონებისთვისაა დაწერილი.
საკმარისია თითებზე ბოქლომის დადება და იმაზე ფიქრი, რას იფიქრებენ.
გალიიდან გამოსვლის დროა…
საკმარისია!
დავლევ ახლა ვერიტაზერუმს და გულწრფელი გავხდები!
ვილაპარაკებ იმაზე, რაზეც აქამდე ვდუმდი.
არ შემეშინდება შეცდომების დაშვების.
არ შემეშინდება ამ შეცდომებზე სწავლის.
არ შემეშინდება…
Accio Veritaserum!!!
დავლევ და უშიშრად ვიტყვი: “CONFRINGO!!!”
გავაღწევ გალიიდან!
ჯადოსნური ციხესიმაგრე 